0
0
یادداشت تحلیلی محمد کریمی – اردیبهشت ۱۴۰۴
صنعت پتروشیمی ایران در سال 1404 در موقعیتی حساس و تعیین‌کننده قرار دارد. این صنعت که سال‌هاست به‌عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد کشور شناخته می‌شود، امروز با چالش‌هایی روبه‌روست که نیازمند بازنگری جدی در استراتژی‌های توسعه است.
در شرایطی که بازارهای جهانی به سرعت در حال تحول هستند، ما ناگزیریم تا با نگاهی نو به مشکلات ساختاری موجود پاسخ دهیم. مسئله اصلی این است که مدل سنتی توسعه این صنعت که بر پایه افزایش ظرفیت تولید مواد پایه استوار بود، دیگر پاسخگوی نیازهای امروز اقتصاد ملی نیست. وابستگی شدید به فناوری‌های وارداتی، مصرف بالای منابع و انرژی، و عدم تنوع در سبد محصولات، همگی نشان‌دهنده ضرورت تغییر مسیر است. این چالش‌ها در شرایط کنونی که محدودیت‌های خارجی نیز وجود دارد، پیچیده‌تر شده و نیاز به راهکارهای هوشمندانه دارد. اما در دل این دشواری‌ها، فرصت‌های بی‌نظیری نهفته است. تحولات اخیر در عرصه بین‌المللی پنجره‌های جدیدی به روی صنعت گشوده است. سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین، توسعه محصولات با ارزش افزوده بالا، و حرکت به سمت تولیدات سازگار با محیط‌زیست می‌تواند نه‌تنها مشکلات فعلی را کاهش دهد، بلکه موقعیت جدیدی برای ایران در بازارهای جهانی ایجاد کند. تجربه نشان داده که صنعت پتروشیمی کشور در شرایط دشوار، همواره ظرفیت بالایی برای تطبیق و نوآوری داشته است. آینده این صنعت به تصمیماتی بستگی دارد که امروز گرفته می‌شود. آیا می‌توانیم با شجاعت، روش‌های گذشته را مورد بازبینی قرار دهیم؟ آیا ظرفیت آن را داریم که با سرمایه‌گذاری در فناوری و نیروی انسانی متخصص، مسیر توسعه کیفی را در پیش بگیریم؟ پاسخ به این پرسش‌ها را عملکرد ما در ماه‌های آینده مشخص خواهد کرد. یک واقعیت انکارناپذیر است: تعلل در تصمیم‌گیری و مقاومت در برابر تغییر، تنها فرصت‌های پیش‌رو را از بین خواهد برد. وقت آن است که با عزمی ملی و درک اهمیت استراتژیک این صنعت، گام‌های بلندی به سوی آینده‌ای روشن برداریم.
